Dit bericht is een vervolg op het eerdere 'kinderen lusten alle groentes '. Hierbij vertelde ik dat er veel verschillende manieren zijn om kinderen bij de maaltijd te betrekken en om ze zover te krijgen allerlei (nieuwe) groentes te gaan waarderen en eten. Natuurlijk ken je vast verschillende van deze tips en pas je ze met jonge kinderen of moeilijke eters regelmatig toe.
Mijn manier is, terug-van-weggeweest: verhalen vertellen!!
Groenteverhalen, wel te verstaan!
En het werkt echt! Bij mijn lieve, kieskeurige kleuter in ieder geval.
Bijkomend voordeel: de sfeer wordt gezelliger aan tafel, want ook de tieners fantaseren mee. Soms met het resultaat dat ik lekker kan dooreten en het verhaal tòch verteld wordt! ;)
Nu is het de tijd van de veelzijdige courgette. Met zeven planten in mijn moestuin heb ik een geweldige opbrengst. Door zijn neutrale smaak past de courgette nog eens goed in elk gerecht! Dus minstens twee keer per week eten we courgette. Of in taart, soep, bij de pasta, op brood, gegratineerd, geroerbakt of verzin het...... er zit courgette in!
Maar als ik opvang "ik lust geen courgette", dan kàn dat dus niet!
Maar als ik opvang "ik lust geen courgette", dan kàn dat dus niet!
En...... hùp: een verhaal uit mijn mouw geschud!
Vaak begin ik het verhaal ergens en ik weet zelf niet waar het eindigt. In ieder geval eindigt het altijd ergens bij de groente.
Willen jullie het courgetteverhaal?
Het begint bij een toren. En laat ik daar nu net een mooie vakantiefoto van hebben.....
 |
| De burcht van Saarburg, Duitsland |
"Er was eens een kleermakertje die in een hoge toren aan de rand van het bos woonde. Veel mensen en dieren wisten hem te vinden, hoewel het niet altijd handig was dat hij zó hoog in een toren werkte en woonde. De toren had namelijk 193 treden en natuurlijk geen lift! Zelf had hij bedacht dat hij één keer per week al zijn boodschappen deed. Dus alle stof, garen en knopen moest hij dan hebben, maar ook al z'n verse groenten, fruit en andere boodschappen, voor zijn weekmenu. Had ik al verteld hoe het kleermakertje heet? Hij heet Joop, maar omdat hij net als beroemde Franse kledingontwerpers wil werken, heeft hij zijn naam veranderd in Joubert (spreek uit: Zjoebèr)
En als Joubert alle boodschappen in zijn torenkamer had, bleef hij zeker vier dagen onafgebroken hoog in zijn torentje aan het werk.
Als er klanten kwamen voor een opdracht of om te komen betalen, dan hadden de klanten geen zin om al die 193 treden omhoog te klimmen en na vijf minuten weer af te dalen.
Daar had Joubert iets op gevonden, hoor. Gewoon vanuit zijn raampje liet hij een mand zakken en daar kon een stuk stof of kleding in of het geld als de klant betaalde. En dat werkte best goed!
Hoewel...... je had wel wat geduld nodig. Het mandje zakte langzaam aan het touw en het ophalen ging ook niet snel. De klanten wisten dat het zo werkte en vonden het best.
Ook Joubert was tevreden, alleen hij zou nog wat meer werk aan kunnen. Sommige klanten kwamen niet naar hem toe, omdat ze met maat nemen en kleding passen tóch naar boven moesten komen. En daar werden ze zó moe van..... die 193 treden op en neer!
Op een dag, terwijl Joubert aan het werk is, wordt er beneden geroepen en aan de kleine bel getrokken. Het is vakman en vriend: Peter de Houter, de timmerman."
Gelach bij ons aan tafel, want papa heet ook Peter........
"Joubert nodigt hem boven uit om samen te eten en bij te praten. Per slot van rekening had hij al weer dagen geen mens gezien!
Als Peter boven aan komt, hijgt hij van het trappen klimmen, hoewel hij een uitstekende conditie heeft. Ondertussen is Joubert de keuken ingegaan.
Hij heeft nog courgette liggen van zijn weekboodschappen en besluit daar een heerlijke maaltijd van te koken. Terwijl de twee vrienden bijpraten en heerlijk aan het eten zijn, vertelt Joubert toch van zijn zorgen: "Er komen geen nieuwe klanten bij en oudere klanten komen soms niet meer terug. Ik woon te hoog!" Terwijl Peter een hap neemt en een mooi, lang courgetteplakje naar binnen laat glijden (mmmmm, het smelt bijna in zijn keel, zo zacht!) krijgt hij inspiratie.
"Maar Joubert," zo zegt hij, "nu ik deze courgettelinten eet, bedenk ik me dat je een glijbaan nodig hebt. Gewoon eentje vanuit je raampje hier boven en dan naar beneden......." Ondertussen is hij gaan staan en kijkt vanaf boven op het bos neer.
Helemaal naar beneden gaat waarschijnlijk niet lukken, maar een glijbaan tot boven in een grote, toegankelijke boomkruin moet wel gaan.
Joubert wordt enthousiast. Dit zou wel eens dé oplossing kunnen zijn. Als hij immers een glijbaan heeft, spreekt hij met klanten gewoon beneden af en roetsjt hij met de mantel of de jurk naar beneden om daar zijn klant te laten passen. Veel gemakkelijker!
De vrienden spreken af dat Peter aan het werk gaat. Hij laat zich inspireren door die heerlijke courgette die hij heeft gegeten en maakt een hele lange, groene glijbaan. Zacht om te zitten en met opstaande randen voor de veiligheid. Bovenin de kruin van een eik, stopt de glijbaan. Met behulp van de zijtakken klim je dan makkelijk en in een wip naar beneden.
Door de kleur, valt de glijbaan niet op in het bos.
Als de courgette-glijbaan, zoals hij genoemd wordt, eindelijk klaar is, komt iedereen kijken.
Hierdoor krijgt Joubert weer nieuwe klanten die allemaal wel een kleermaker kunnen gebruiken.
En zo is, door het eten van courgette met een timmerman, er een prachtige glijbaan ontstaan.
En elke keer als Joubert eraf roetsjt, denkt hij aan courgette. Hoe lekker deze groente smaakt en hoeveel je met een courgette kan doen!"
En ook bij ons aan tafel blijkt elke keer hoeveel je met courgette kan.........
Tijdens het eten ontstond er spontaan dit verhaal èn mijn lieve kleuter eet nu ook courgette. Al is 't ie groen en ziet hij er elke keer weer iets anders uit.
Als ze bij een nieuw gerecht een blokje courgette van haar bord vist, herinneren we haar aan het kleermakertje in de toren met die lange courgetteglijbaan. "Oh ja," zegt ze dan "ik lust wel courgette!"
