Tijd in mijn keuken (6)

Je hebt wel eens zo'n week, die moeizaam voorbij gaat, waarvan dagen gevuld zijn met zorg, angst en verdriet.

Afgelopen week was zo'n week voor mij.

Een quote in een boek drukt het voor mij treffend uit:

"Ik voel het gewicht van een onontkoombaar verdriet......."  (even twee keer lezen)

Ik kookte mijn weekmenu, plande een keukendag, deed mijn ding, maar tjonge...... het ging niet vanzelf!
Iedereen heeft weleens zorgen en draagt zijn eigen last.

Mijn last bestaat erin dat ik een jongetje van 9 moet begeleiden die soms zoveel pijn heeft, dat hij op de grond ligt te kronkelen. Zijn darmen zijn z'n zwakke plek....... Wat is er precies aan de hand? Dat weet ik zelf ook niet en zorgt voor onrust en een soort verlamming, waardoor er weinig uit mijn handen komt.

Ook verdriet voel ik, nu hij vragen gaat stellen.

"Waarom moet ik dit nu hebben?" en "Waarom heeft mijn broer niet, wat ik heb?"
Geef daar maar eens antwoord op........

En ik voel de 'angst', dat ons hele gezinsleven op de kop staat, als hij  (en ik) weer een paar dagen zouden moeten worden opgenomen in het ziekenhuis......

Ook een naderend sterfgeval in de familie, is nooit luchtig en houd je bezig. Mijn schoonvader is al een tijd ziek en op hoge leeftijd. Afscheid nemen en wachten....... Sterven is definitief en gaat gepaard met verdriet en vragen.........

Graag wil ik meeleven met mensen dichtbij. Eén buurvrouw is ernstig ziek, een andere buurvrouw is opgenomen omdat ze niet meer thuis kan wonen.
Soms voelt het even allemaal teveel.
Toch ontvang ik elke dag kracht van Boven. Niet kracht die ik uit me zelf moet putten. Niet kracht voor een hele week tegelijk. Nee, gewoon...... elke dag genoeg kracht om die ene dag aan te kunnen.
Het werkt!!

Zo heb ik het volgende weekmenu op tafel gezet.

Mijn weekmenu:

Zondag : aardperenrisotto, klik hier voor het recept
Maandag : pasta met courgette (nog steeds van mijn zomeroogst, uit de vriezer), doperwten en quorn
Dinsdag: courgettesoep, schorseneren, met in de schil gebakken krieltjes (de laatste aardappeltjes van eigen oogst), zelfgemaakte mayonaise, citroensaus en een vega burger

Hier moet ik even wat meer over kwijt, want ik at voor de allereerste keer schorseneren. Deze kwamen uit mijn eigen tuin. En eerlijk gezegd had ik ze nog nooit gegeten, nog nooit gezien zelfs. En nu moest ik ze oogsten, schoonmaken, bereiden en serveren.
Schorseneren lijken op asperges.

Dat zie je beter op deze foto. Ze worden ook wel 'armeluisasperges' genoemd.
Het schoonmaken is een werkje op zich en daar hebben ze hun andere naam aan te danken:
'keukenmeidenverdriet' of 'huisvrouwenleed'.

Ik was gewaarschuwd. De schorseneren scheiden een kleverig, melkachtig sap af, tijdens het schillen,  dat bruine vlekken geeft, die niet weg te wassen zijn. Dus: handschoenen aan!

Ik vond het uiteindelijk wel meevallen. Onder water kun je de schorseneren ook schillen en dan heb je ook geen last van dit sap.

Na de Tweede Wereldoorlog is deze groente in de vergetelheid geraakt. Het is een echte wintergroente en vooral in februari is de aanvoer het grootst. Ik denk dat ze in een Natuurwinkel of op de markt nog wel eens te vinden zijn.

Ik vond de smaak heerlijk! Zacht, fluweelachtig zelfs en mild.

Helaas had ik veel te weinig. Ik had een rijtje gezaaid, maar daar waren maar zeven schorseneren gaan groeien. Dus dat waren zeven penwortels. Zeven stengels voor zes personen...... we kwamen niet echt aan de 200 gram groente per persoon.

Gelukkig had ik nog geweckte courgettesoep staan. Dat was een kwestie van opwarmen, wat room erdoor roeren en geroosterde pijnboompitjes erover strooien. Dat was het voorgerecht.

De schorseneren wilde ik zo goed mogelijk proeven. Ik serveerde er de laatste aardappeltjes van eigen oogst bij. Omdat ik telkens de grootste aardappels eerst uit zoek, blijven vanzelf de kleintjes over. Dat werden dus krieltjes in de schil, even voorgekookt en vervolgens gebakken.

Erbij een citroensausje en wat mayonaise.

Zeker weten dat ik dit jaar weer schorseneren ga zaaien in mijn tuin.

Maar dan een beetje meer!;)

Woensdag: Taco's met courgette-maïs vulling, geserveerd met blokjes mozzarella. Een heerlijk gerecht, wat prima geschikt is voor een feestje of gewoon gezellig eten met vrienden. Voor het recept klik hier
Donderdag: Krootjessoep met vers afgebakken stokbrood; heerlijk comford food. In Rusland en buurlanden, kennen ze Borsjt. Een veel dunnere soep op basis van krootjes of rode biet. Ik at het eens in een restaurantje in Warschau. De mijne is lekkerder! Deze soep maakte ik 's morgens net na het ontbijt al klaar. Ideaal als je middagprogramma volop gevuld is. Ik moest deze middag naar het ziekenhuis en was wonder boven wonder voor het eten  alweer thuis. En dat was een goed teken!
Vrijdag: Penne met kidneybonen, met salieblaadjes uit de tuin;)  De kidneybonen week en kook ik zelf. Een fluitje van een cent en als je op tijd begint, kunnen ze goed garen in een hooimadam.
Zaterdag: Locro de Zapollo.... mjammie: met pompoen. Klik hier voor mijn absolute favoriet met pompoen

Mijn keukenDIY's:
Ik voel me vaak gerust als er wat in mijn voedseldroger of in de oven staat.
Dan gebeurt er toch iets in de keuken.
Dus ik maakte mijn allerlaatste lychees op en maakte er, samen met een fijngemaakte banaan fruitleer van. Een heerlijk puur en zoet snoepje.
Tegelijkertijd droogde ik ook een appel, in ronde schijfjes gesneden.
In de aanbieding koop ik vaak meerdere kilo's appels tegelijk en soms blijft er dan zomaar eentje liggen die wat rimpelig wordt. Niet weggooien! Het begin van het droogproces is al in gang gezet, ga daar maar in mee. Heb je geen droogkastje? Dan kun je dit ook in de oven drogen op lage temperatuur: 60 graden. Controleer tussentijds regelmatig of het niet te vochtig wordt in de oven. Anders zet je de ovendeur even op een kier. Ik bestrooi de appelschijfjes met kaneel. Heerlijk!
En stay tune, om te zien wat ik hier nog meer mee ga doen, begin volgende maand.
Voor het weekend maakte ik eiersalade klaar. Heerlijk voor op een toastje bij de borrel, of op een  boterham.
Mijn kippen leggen nog dagelijks een ei en via deze link zie je hoe eenvoudig deze salade is om zelf te maken.
Deze week voedde ik Herman voor de eerste keer. Volgende week kan ik hem denk ik gaan bakken. Laat even weten als je ook een stukje Herman wilt..... Hij is om uit te delen :)

Ik kreeg opeens pijn aan mijn teen. Je zult denken, wat heeft dit met eten te maken? Nou, ik neem een aantal voedingsmiddelen, maak hier een voetenbad mee klaar en mijn onderdanen voelen zich als herboren. Het is een geweldig middel tegen kalknagels oftewel voetschimmel. Lees hier alles over dit natuurlijke wondermiddel. Andere dure middeltjes helpen echt niet afdoende.

Hoewel mijn kookdag  in het water eindigde (zwemles) en ook tussentijds in het water viel, heb ik toch nog wel mijn best gedaan.  Ook een spannend ziekenhuisbezoek hoorde er bij en dat krijgt nog een staartje.
Want let op! Ik ga voorlopig suikervrij experimenteren voor mijn kindje. Niet zielig, hoor! Gewoon een uitdaging. Meer hierover volgt........
Als afsluiter van deze week iets heel leuks: mijn favoriete zwager had een diepvriezer over.

Een mooie vriezer met zes lades. En toen dacht hij aan mij. Om al mijn zomervoorraad aan groentes op te slaan in de vriezer.  Ben er super blij mee!



Mijn keukenblunder:
Deze week een blunder die iedereen wel eens overkomt.
Mijn schilmesjes, waar ik alles mee snijd, waren erg bot. Dit komt waarschijnlijk doordat ik op een glazen  (lekker hygiënisch) snijplank snijd . Mijn lief vangt zoiets nog niet op of hij pakt zijn slijpspullen. Met als gevolg weer razend scherpe mesjes.

  Dit was ik een dag later natuurlijk vergeten. Dom!

En met het snijden van een ui, snijd ik zó door in de bovenkant van mijn vinger. AU!

Oh nee, het topje lag er niet af en mijn nagel evenmin. Het bloedde alleen maar.

En een dag later deed het zeer.

Drie dagen later deed het nog steeds zeer.

Mijn vinger klopte ervan. Ik deed er maar een stukje tape overheen, zodat de huid tegen mijn nagel werd aangedrukt. Anders springt het wondje telkens opnieuw open.

Ach ja........  ik heb niet zo'n snelle wondgenezing. Dat duurt bij mij altijd zo'n dag of  veertien.

Gelukkig heb ik mijn eigengemaakte Calendulazalf. Ideaal bij wondjes, schrale huid en brandwonden.

Kortom, ook goed om dit sneetje mee te behandelen.

Hoewel zo'n week als deze niet te vaak moet voorkomen, ben ik blij met mijn gezondheid en de dingen die ik heb kunnen doen. Enneh..... het ziekenhuisbezoek viel 100% mee. Mijn lieve kind wordt niet opgenomen en ik room niet bij hem in. 

Dit log verschijnt nogal laat, maar nu weet je de reden.

Volgende keer beter!