Eindelijk...... genezen!

 Ik kan het wel van de daken schreeuwen of -  om dichter bij mezelf te blijven -  vanuit de vijgenboom die ik net gesnoeid heb -  over straat roepen!! Ik ben zo blij en dankbaar, want ik ben genezen!!

Genezen?

Had ik wat dan?

Hier volgt mijn persoonlijk verhaal...

Hoe het begon

Het begon allemaal in april, bijna twee jaar geleden.

Oudste dochter werd wel errug verkouden en na een test bleek ze Corona te hebben. Ik raakte niet in paniek, we zouden er wel doorheen rollen. En dat deden we! We kregen - ondanks thuisisolatie - allemaal Corona, iedereen in ons gezin. Maar erger dan wat lichte verhoging, een beetje hoesten en twee dagen verlies van smaak en reuk, kwam er niet.

Dus toen ik na de quarantaine periode de boodschappen weer wilde aanvullen - vlak ervoor had ik nog karrenvrachten vol gehaald, alsof we een beleg van maanden moesten doorstaan - ging ik naar de supermarkt.

En toen... ging het mis!

In de winkel bleek een half pad lopen dodelijk vermoeiend en al die kleurrijke verpakkingen, schreeuwerige reclames en opvallende keurmerken zorgden dat ik hoofdpijn kreeg... zulke erge hoofdpijn dat ik wazig zag en duizelig de winkel wel uit wilde krui-pen.

Ik kwam huilend thuis... het ging niet.

Toen ik na een week verder wilde werken aan mijn groepsopdracht voor mijn opleiding, negeerde ik de signalen dat ik moe was en dacht: "even afmaken, dan ben ik klaar!" Dat even afmaken resulteerde erin dat er in mijn hoofd iets knapte. Het lukte me niet. De letters op de computer begonnen te dansen en duizelig moest ik stoppen.

Zo stopte ik niet alleen met mijn opdracht, maar ook met mijn opleiding.

Wát was dit?

De dokter schaarde mijn klachten onder de noemer Corona....  

Uiteindelijk bleek het zó lang te duren dat ze het label Long Covid erop plakte.

Mijn zieke leven

Mijn klachten leken op die van een burn out, maar dat was het niet. 

Naast een B12 tekort - dat makkelijk aan te tonen en vervolgens te verhelpen was - bleek 

mijn autonome zenuwstelsel aangetast. 

Ik raakte heel snel overprikkeld, was vaak duizelig en bij de minste inspanning werd ik extreem moe.

Ik kon heel veel slapen... rust had ik nodig.

En afwezigheid van prikkels. Ik werd overgevoelig voor visuele prikkels, maar ook geluiden.

En ik kon sociale contacten niet onderhouden. Het bleek voor mij zó vermoeiend 

om met mensen te praten... en als mensen-mens vond ik dat echt heel erg!

Wat waren  de gevolgen?

Op een rijtje:

• mijn studie heb ik afgebroken
• ik was 4 maanden volledig ziek gemeld en heb 10 maanden bij de Arbo arts gelopen voor re-integratie
• ik kon 9 maanden geen auto rijden
• 17 maanden kon ik geen  grote boodschappen doen in de supermarkt
• 11 maanden lang had ik zo'n 30% van mijn gebruikelijke energie
• de 6 maanden daarna zat ik op zo'n 60% van mijn energie
• sociale activiteiten zoals naar de kerk, familiebezoek, verjaardagen, afspraken met mensen,  beperkte ik tot het minimum  (leve alle toenmalige beperkingen en regels van de overheid)
• ik had in het begin dagelijks hoofdpijn, zeker als ik over mijn grenzen heen ging
• ging ik fors over mijn grenzen heen, dan kreeg ik daarbij duizelingen
• ik had geregeld terugvallen en ging dan minstens drie weken terug in mijn langzame herstel
• ik kon ontzettend veel slapen en sliep met gemak overal. Aan één middagslaapje per dag had ik niet genoeg
• ik nam een schoonmaakster en maakte zelf niks meer schoon
• ik bestelde de boodschappen aan huis en kocht overige dingen online

Maarrrr.... aan de buitenkant zag niemand iets aan mij.

Ik leek een gewone vrouw, vrolijk, energiek en behulpzaam zoals altijd.

Wat de buitenwereld niet zag, was dat ik na één activiteit moest bijkomen, op de bank liggend met mijn ogen dicht en heftige hoofdpijn.

Wat me goed daarbij hielp was de etherische pepermuntolie van DoTerra.

Ze bracht me mijn geur en smaak terug tijdens Corona (het meerdere keren diep ruiken aan een 

bekende en sterke geur helpt bewezen goed om je geur en smaak terug te krijgen!) en hielp tijdens 

long Covid goed tegen de hoofdpijn. Ik heb heel wat flesjes opgebruikt en had ze op een gegeven moment overal staan. In mijn tas naar mijn werk, in mijn jaszak, naast mijn bed, naast de bank in de plantenpot, zodat ik er elke keer snel bij kon.

Het bracht geen genezing, maar hielp het wel om het dragelijk te houden

en om soms even door te kunnen gaan.

Ik vergat heel veel dingen. Toen de buurvrouw op de hoek eindelijk eens om hulp vroeg

- iets over de verwarming van haar huis, ze zat in de kou - vergat ik het doodleuk door te geven 

en werd ze niet geholpen. Ruim een week later dacht ik er weer aan, toen ze me niet meer groette.

Dit is een klein voorbeeldje, maar zó waren er legio. Ik vergat afspraken, ook als ik het had opgeschreven.... ik kon me niet lang concentreren en focussen.

Waarom ik dit allemaal opschrijf?

Omdat ik zielig was?

Oh nee... helemaal niet!

Want ondanks alles bleef ik doorgaan en deed ik de dingen die ik wel kon.

Genoot ik van de kleine dingen zoals een mooi boek en heerlijk buiten zijn, 

want dat had een positieve uitwerking op me!

Ik haalde energie uit blogs schrijven en de positieve reacties die ik daar op kreeg.

Ik praatte met weinig mensen over  mijn klachten, want dát was juist heel vermoeiend.

Natuurlijk wisten mijn familie en naaste vrienden het, maar verder niet...

- gedichtje van Francijn Brouwer -

Ik verwaarloosde mijn sociale contacten, afspreken met een vriendin om gezellig een paar uur 

te kletsen bij een pot thee.... daar zag ik tegenop en was simpelweg te vermoeiend.

Ik ging niet wanhopig op zoek naar allerlei therapieën of middelen om genezing te krijgen.

Ik was er eigenlijk wat gelaten onder en telde vooral mijn goede dagen. En ik hield hoop.... 

Hoop dat ik weer helemaal zou genezen en mijn energie zou terugkrijgen, want er zat een licht

 stijgende lijn in wat ik aankon. Ik ging vooruit, al ging dat heel erg langzaam en 

met regelmatig grote terugvallen. Maar aan die vooruitgang hield ik me vast.

En aan God die mij kent en weet wat ik doormaak en wat ik nodig heb....

Hoewel ik soms verzuchtte: "Ik word nooit meer de oude!"

Mijn genezing

Maar toen gebeurde er iets bijzonders!

En achteraf gezien was het geen op zichzelf staande gebeurtenis. Ik zal proberen het duidelijk te beschrijven.

Ondanks dat ik me soms dodelijk vermoeid voelde, wilde ik in september op maandagavond samen 

met andere mensen bidden voor een lieve vriendin die zwaar in de put zat en ernstige psychische klachten had.

In plaats van opgenomen te zijn in een psychiatrische inrichting, zat ze bij een vriendin in huis. Die vriendin woont bij mij om de hoek en stelt haar warme, knusse, kleine huis open voor haar. 

Niet voor eventjes, maar voor dagen. En die dagen werden weken en die weken werden maanden.

Gewoon.. zomaar. Belangeloos! Ze krijgt er niks voor terug.

Ja, onbegrip en irritaties soms....

Waarom ze dit doet? Omdat ze veel van Jezus houdt en gelooft dat ze dit moet doen voor haar vriendin.  Ze is er als het nodig is, ze is een schouder waarop gehuild mag worden en ze is de rust zelve als er tegen haar geschreeuwd wordt. En haar huis is als een veilige herberg.

Ik had het sterke idee dat ik op maandagavond naar hen toe moest gaan om samen te zingen voor God

 en te bidden. Gebed tot de God die iedereen heeft geschapen en bij Wie alles mogelijk is. 

Die mensen beter kent dan ze zichzelf kennen! Gebed in de naam van Jezus, die kan genezen en helen,

 is krachtig en werkt echt!

Soms moest ik mezelf op zo'n maandagavond er heen slepen... na een dag werken en 

koken voor mijn gezin was ik op. Maar iets in me zei dat ik moest gaan.

Het zingen en bidden duurde maar drie kwartier en daarna ging ik thuis alsnog voor negenen naar bed.

Tot de derde of vierde avond.

Nadat een aantal mensen vertrokken was, bleven we met z'n viertjes over. Ik had al gedeeld waar ik

 op mijn werk als vakleerkracht tegenaan liep, ook door mijn gebrek aan energie.

En toen vroeg iemand: "Zullen we voor jou bidden, Tamar?"  Natuurlijk vind ik zoiets goed.

Na het gebed van twee mensen,  kwam de gastvrije vrouw die haar huis openstelde, naar me toe, 

legde haar hand op mijn schouder en bad voor mij. Om genezing en energie... Ik had hier niet om

 gevraagd en ik weet ook niet meer precies wat ze zei. Behalve iets in de trant van 'het verbreken van banden'. Het was een kort en eenvoudig gebed en ik voelde niks bijzonders in me, 

geen warm gevoel of plotselinge kracht....  

Ik vond het lief dat ze voor me bad, maar er was al een paar keer eerder voor genezing gebeden

en toen gebeurde er niets.

Ik ging naar huis en in plaats van om 9 uur naar bed te gaan, bleef ik een uurtje langer op.

De dag erna deed ik de dingen die ik moest doen. 's Middags merkte ik dat ik na twee dingen gedaan te hebben, nog niet zo moe was, dat ik moest gaan liggen.

Ik deed nog twee dingen er achteraan en dat lukte. Ik had nog niet door waar dit vandaan kwam.

Maar dit gebeurde de dag erna weer. Er begon me iets op te vallen.

En op donderdag zei oudste zoon: "Mam, je bent veel geduldiger als ik wat vraag. Je neemt de tijd om het uit te leggen, ook al stel ik een vraag die niet zo slim is."

En toen wist ik: ik ben genezen!

Ik vertelde het aan mijn gezin en voelde me bijna zweven. 

Ik vroeg iedereen of ze het konden merken en iedereen noemde iets op.

Jongste zoon: "Mam, je irriteert je niet gelijk aan mijn muziek als 't ie aan staat." 

Jongste dochter: "Mam, je ligt niet meer op de bank" 

Oudste dochter: "Je bent weer je gewone, chaotische zelf!"

De ultieme test kwam eind van de week toen ik zelf de weekboodschappen ging halen. Lukte me dit?

 Voor de zekerheid ging oudste dochter mee en dat was fijn. Ze hielp me rustig te blijven, 

want gek genoeg voelde het voor mij spannend om door de winkel te lopen. 

De prikkels waren er nog steeds, maar hoe ging ik er mee om. Kon ik ermee omgaan? 

Maar het ging...  en mijn genezing zette door. Ik merkte groei in mijn energie en concentratie 

waardoor ik in de loop van weken steeds meer dingen zelfstandig kon, die ik anderhalf jaar 

niet had gekund.

De genezing van Long Covid was voor mij een feit!

En het kwam door het gebed van iemand die een gehoorzaam en toegewijd leven leidt als gelovige.

In de Bijbel staat dat het gelovig gebed de zieke zal redden en genezen.

Daarnaast had ik in de zomervakantie al twee bewuste keuzes van toewijding gemaakt.

De ene had te maken met mijn huwelijk.... met vier tieners in huis staat onze relatie soms behoorlijk onder druk en tijd voor elkaar vinden, blijkt in de praktijk van elke dag lastig.

Maar hier hoef je je niet bij neer te leggen en ik maakte de keuze van toewijding aan Peter..... zoals we ooit onze relatie begonnen waren door elke week een dagdeel bewust tijd voor elkaar vrij te maken 

en de ander te verrassen met een leuk uitje of activiteit, zo besloten we samen om dit 

weer nieuw leven in te blazen. Elk weekend kiezen we een middag om tijd samen door te brengen. 

Het ene weekend bedenkt Peter een verrassing, het andere weekend bedenk ik iets leuks. 

Natuurlijk staat onze telefoon uit!  En ik moet zeggen: het werkt! We communiceren weer beter, 

praten over de kinderen en de opvoeding, over leuke dingen.... En dat is goed!

De tweede keuze heeft te maken met toewijding aan gezonder leven met minder alcohol. 

Ik merkte dat alcohol een grotere rol in mijn leven speelde dan ik wilde... ik was er in mijn hoofd 

 veel mee bezig. Ik dronk echt niet elke dag, maar als ik dronk bleek het erg moeilijk om het

 bij  één wijntje of één mixdrankje te laten. Het werden er vaak twee of drie en da's te veel. 

Ik heb de verantwoording voor mijn eigen lichaam en leven en ik maakte de keus om  veel minder te drinken en er bewuster mee om te gaan. Inmiddels doe ik weer mee aan dry january en misschien wordt het wel een dry year.... Ik wil kiezen voor gezondheid en kwaliteit van leven! 

Deze twee keuzes maakte ik niet alleen met mijn verstand, maar ook met mijn hart en 

ik overlegde het met God. Hij helpt het goede te kiezen en te doen!

En ik denk dat deze twee keuzes het gebed voor genezing hebben versterkt!

En nu....

Ik heb mijn energie weer helemaal terug, ik kan doorwerken en dingen doen, maar ik wil niet meer 'de oude' worden en doorrazen zoals vroeger. Ik ben niet voor niks bijna anderhalf jaar stilgezet. Altijd maar dingen blijven doen, hoe leuk ze ook zijn, is niet gezond. Er is niks mis met af en toe een pauze nemen en uitrusten. En grenzen aangeven is niet alleen belangrijk naar andere mensen toe, maar ook moet ik ze voor mezelf trekken.

Ik heb net zoveel slaap nodig als andere mensen en ben geen superwoman.

Ik ben een mens, beperkt door natuurwetten en heb het nodig  om rust te nemen.

De periode van ziek-zijn was voor mij heel leerzaam. 

Ik heb heel duidelijk mijn grenzen moeten aangeven, niet alleen naar anderen toe, ook naar mezelf toe. 

Ik moest me soms letterlijk overgeven aan de zorg en hulp van anderen....

Nu lacht het leven me weer toe en kan ik plannen maken die vorig jaar ondenkbaar waren.

Ik mag weer goede voornemens maken....

Deze maand start ik op mijn blog weer met mijn populaire serie 'tijd in de keuken'. Die kon ik 

vorig jaar niet schrijven bij gebrek aan energie om dingen te doen... dus viel er ook niets te schrijven.

Dit jaar ga ik de workshops die zo mooi op mijn blog genoemd worden, weer oppakken. 

Ik heb er niet alleen energie voor, maar blaak ook van zelfvertrouwen dat ik het kan en

 dat ik hiermee iets moois en inspirerends kan aanreiken voor een ander, voor jou!

Dus heb je interesse in een workshop? Geef dat gerust aan en wanneer je de eerste bent, 

mag je er ook je voorkeuren bij  zetten.

Ik haal veel energie uit het schrijven van mijn blog, maar ook uit buiten-zijn in de natuur.

Niet alles wat ik doe, hoeft nuttig te zijn. En pas iets leuks doen als ik met alles klaar ben, is onzin!

Het gevaar ligt op de loer om weer heel veel dingen te gaan doen, dat vind ik immers leuk.

Ik ben over veel dingen enthousiast en ik zoek graag nieuwe uitdagingen op.

Zo kan ik mijn opleiding dit jaar weer gaan oppakken.

Maar er zijn grenzen....

Voor mij en voor een ander.

Daarom schrijf ik mijn verhaal op. Zodat ik het kan teruglezen en reflecteren op de lessen

 die ik in de afgelopen donkere periode van mijn leven heb geleerd.

En wie weet... zit jij in een soortgelijke situatie en denk je dat je klachten nooit overgaan?

Houd moed! Op een dag komt er een eind aan je lijden.... 

En als je het echt niet meer weet? Je kunt nieuwe kracht vinden bij God... Hij vraagt alleen 

om toewijding van jouw kant en daar krijg je veel voor terug!