Zo rot als een mispel, luidt het spreekwoord.
En dat betekent dat iets, of meestal iemand door en door verrot is.
Hoewel het spreekwoord wel wat vreemd is,
want juist een rotte mispel is een echte lekkernij!
Maar wat is nu een mispel? Wie kent deze vergeten vrucht nog?
De naam Mispel wordt voor zowel de boom als de vrucht gebruikt, hoewel
sommigen de boom of beter gezegd, struik ook wel Mispelaar noemen.
De Mispel [Mespilus Germanica] hoort bij de rozenfamilie [Rosaceae].
De struik of boom kan 1,5 tot 6 meter hoog worden en lijkt een beetje op een appelboom.
De 'wilde Mispel' komt al in ons land voor vanaf de 7e eeuw voor Christus.
Door Els leerde ik een mispelheester in het park vlakbij school kennen
en jaren geleden al, nog voordat ik mijn blog begon, maakte ik lekkere producten met mispels.
Tijd om ze opnieuw te maken en te delen. Inmiddels weet ik verscheidene Mispelaars te staan.
Mispels zijn pas echt lekker zoet wanneer ze overrijp en ook van binnen bruin zijn.
De beste oogsttijd is eigenlijk na de eerste vorst, maar dan moet je ze razendsnel verwerken.
Je kunt ze ook plukken wanneer ze nog keihard zijn en aan de boom hangen.
De beste tijd hiervoor is eind oktober, november. Eetbaar zijn ze dan nog niet,
de vruchten zijn dan wrang en melig.
Laat ze, los van elkaar, buiten liggen onder een afdakje.
Hierbij worden de zuren en het tannine in de vruchten afgebroken en
het zetmeel wordt in suikers omgezet.
Wanneer de vruchten zacht zijn, moet je ze binnen een paar dagen verwerken
anders gaan ze echt rotten en schimmelen. En dat is zonde!
Het bletten kun je een beetje versnellen door de mispels een nachtje in de vriezer te leggen.
De kleur van de schil verandert duidelijk van goudbruin naar donkerbruin.
De laatste mispel op de foto - je ziet het niet zo goed - is gehalveerd en je ziet één van de vijf pitten.
Je kunt mispels ook vers eten: een echte lekkernij!
Je kunt het vruchtvlees uit de wat taaie schil zuigen.
De rijpe mispel smaakt zoet èn ze is een echt vitaminebommetje.
Een mispel zit boordevol vitamine C, diverse mineralen, appelzuur en antioxidanten.
Eet echter niet teveel, ze werken licht laxerend.
Ik deel eerst een heerlijk zoetzure soort jam of gelei.
Maar die naam is eigenlijk té gewoontjes voor deze mooie, vergeten vrucht.
Ik maakte mispelmousse!
Mispelmousse
voor 3 potjesIngrediënten:
- 1 kg mispels
- 250 g geleisuiker speciaal (2:1)
- 1 el vers citroensap
- 1 tl speculaaaskruiden
en ook handig: - een passeerzeef
Hoe maak ik het klaar:
Was de rijpe mispels voorzichtig, snijd ze in kwarten en breng ze in een ruime pan met een bodempje water aan de kook. Laat 3 minuten koken. Draai ze daarna door een roerzeef. De mispel heeft vijf grote pitten en die wil je niet in je mousse.
Meet nu een halve liter van de brij die af. Doe dit in de pan samen met de geleisuiker, het citroensap en de speculaaskruiden. Natuurlijk kun je ook meer nemen, pas dan de overige ingrediënten aan.
Breng aan de kook en laat borrelend doorkoken zolang op de verpakking staat. Dit is bij mij één minuut. Zorg dat er uitgekookte, brandschone potjes klaar staan.
Schenk de hete mispelmousse in de potjes en zet op de kop weg.
De deksels kunnen op deze manier goed vacuüm trekken.
De mispelmousse is ongeopend zeker twee jaar houdbaar.
Na opening bewaar je de mispelmousse in de koelkast.
Ik vind de smaak heel erg lekker: zachtzoet en mooi in balans.
Het heeft wat weg van zowel appels als rozebottels.
Mispelmousse smaakt lekker bij pannenkoeken, op een beschuitje of bij een kaasplankje.
Ken(de) jij de mispel al?!
