Rondje boodschappen tijdens de Corona-crisis

Zó..... ik heb het overleefd, mijn wekelijkse rondje boodschappen!

Het overleven heeft deze keer niets te maken met barre weersomstandigheden,
hoewel het vanmorgen vroeg behoorlijk koud was op de fiets.

Het heeft eveneens niks te maken met lege schappen in de winkels.

Nee, tot mijn tevredenheid waren de schappen weer aardig gevuld, er lag brood op de plank en
maar twee producten van mijn lijstje - waaronder toiletpapier, maar daar maken we geen grapjes meer over! - waren niet verkrijgbaar.... wat gebruikelijk is op een maandagochtend.

Waar ik ontspannen, na een fijn weekend, mijn boodschappenlijst ter hand nam en met de bakfiets mijn rondje ging maken, kwam ik als een ander mens thuis.....

Het overleven van het boodschappen doen, begint met een lange lijst van veiligheidsregels en -voorschriften die bij elke winkel op de ruit is geplakt.

Ik heb medelijden met de mensen die niet van lezen houden of heel langzaam lezen omdat ze laaggeletterd zijn of dyslexie hebben. Voordat zij eindelijk aan hun boodschappen kunnen beginnen...

Gelukkig wordt ook kort en bondig geformuleerd dat boodschappen doen vooral veilig en sociaal moet gebeuren.

Ik maak de zin in mijn hoofd direct af. Houd ik niet genoeg afstand tot een medewerker die de schappen vult of een meneer met zijn booschappenwagentje die midden op het pad blijft staan, dan ben ik dus onveilig en a-sociaal bezig!

De meeste mensen kijken echter wel uit!

Angstig bewaken ze de afstand tussen zichzelf en elk ander individu in de winkel. Het is een barre tocht om niet in elkaars persoonlijke zone te komen, elkaar wel te passeren maar vooral geen contact te leggen. De meeste mensen zijn al bang om oogcontact te maken! De echte helden zijn de winkelmedewerkers die nog vragen durven te beantwoorden zoals waar de pijnboompitjes liggen.

En ik.... ik wil niet bang zijn! Ik wil gewoon mijn boodschappen doen.

Isolement en Intimidatie.... dát zijn woorden die ik geen plek in mijn leven wil geven, laat staan de regie wil laten voeren.

Ik wil me niet door allerlei regels laten belemmeren, maar ik wil ook niet onveilig en a-sociaal boodschappen doen.

De woorden veilig en sociaal lijken een heel andere lading te krijgen!

Waar ik altijd bewust en veilig boodschappen deed door zoveel mogelijk biologisch en lokaal geproduceerde producten te kopen èn etiketten te scannen op de afwezigheid van vlees

 ben ik nu pas veilig aan het boodschappen-doen  als ik:

•  geen kinderen meeneem,
• niet contant betaal 
• vooral afstand houd van andere mensen.

En sociaal boodschappen doen is al net zo'n woord aan het worden. Was het a-sociaal als je in alle tomaten kneep of op watermeloenen klopte,  of als je iets liet vallen en er niets van zei,  nu is het a-sociaal als je in iemands persoonlijke ruimte komt,  wettelijk vastgelegd met een diameter van 3 meter.

Alsof ik zó graag in iemands persoonlijke ruimte wil komen. Vooral wanneer die persoon heeft gerookt, net koffie heeft gedronken of enorm is uitgeschoten met z'n aftershave.... Nee, bedankt! Daar zat ik niet op te wachten.....

En het is a-sociaal als je de cassiere d'r hand per ongeluk aanraakt.....

Hoewel.... dat laatste wordt je bijna onmogelijk gemaakt. 

Kassières dragen handschoenen en zitten achter een plexi-glazen plaat....  

Zij werken immers in een essentieel beroep en hun werk wordt met de dag gevaarlijker!!

En natuurlijk: het toppunt van a-sociaal gedrag is hamsteren.

Vanaf vandaag zijn zelfs allerlei koopbeïnvloedende acties en reclames niet meer toegestaan in de supermarkten. Niet 1 + 1 gratis of 1 product en het tweede voor 50%....

Andere supermarken plaatsen een bord in hun winkel - weer een extra regel - waar staat dat je maximaal 2 stuks mag meenemen, van welk product dan ook.

Hamsteren...… ik zag er het nut niet van in en heb er niet aan meegedaan. Met als gevolg dat we een tijd zonder  keukenrol zaten en ik, met nog een halve wc-rol in huis, pas bij de Ekoplaza slaagde voor verantwoord gerecycled en biologisch wc-papier.

 Maar als ik op maandagochtend de grote boodschappen met de bakfiets haal, neem ik voor ons 'grote gezin' toch meestal 5 tot 6 broden mee - er gaat op een 'gewone' schooldag bijna een brood per dag door-  neem ik 5 pakken yoki mee, 4 pakjes roomboter enzovoort.

Nu voel ik me bekeken.... tjonge: die vrouw is aan het hamsteren met haar volle boodschappen kar! A-sociaal!

Ik wil niet bang zijn! Ik wil niet bang worden.....

Ik wil gewoon mijn boodschappen kunnen doen. 

Een nog jonge vrouw, zo op het oog niet vallend in de doelgroep voor het onzichtbaar-om-zich-heen-grijpende-virus, liep met een sjaal tot aan haar ogen en handschoenen aan door de winkel. In twee paden kruisten onze wegen zich bijna. IJlings liep ze aan de overkant voorbij en deed voorzichtig weer wat passen achteruit om niet in mijn buurt te komen. Angstvallig vanuit haar ooghoeken me in de gaten houdend, want welke onverwachte bewegingen zou ik gaan maken...…

Een slachtoffer van angst. Ik ken haar niet. Is deze angst terecht, doordat ze zelf ziek is of mensen in haar familie heeft die ziek zijn? Of onterecht doordat ze het zich heeft laten aanpraten en nu overal om zich heen gevaar ziet?

Maar als ik haar houding op mezelf betrek, ben ik opeens de gevaarlijke tegenstander op haar pad.

En word ik bekeken en gemeden alsof ik een crimineel ben.

Waar vrouwen met een nikab in de zomer nog door verschillende mensen uitgemaakt werden voor a-sociaal, kun je dit in de huidige tijd herdefiniëren: vrouwen met een nikab doen vooral veilig en sociaal boodschappen, met hun lichaamsbedekkende voorzorgsmaatregelen....

En dan heb ik het nog niet over het gevoel wanneer ik door het fietsen in de koude ochtendlucht een druppel aan mijn neus voel en eigenlijk even mijn neus moet afvegen. Of nog erger, dat ik even mijn keel moet schrapen. Ik durf het niet meer in de winkel. Het is namelijk a-sociaal om nog boodschappen te doen, als je moet hoesten. Toch?

Zelfs de mensen die ik ken, de moeder van het schoolplein.... groeten me, maar wel met gepaste afstand en zelfs op een gepaste toon. Kom niet nader.....

Ik ging ontspannen op pad om boodschappen te doen. Ik wil niet onnodig bang zijn.....

Door een licht onheilspellend gevoel - we weten immers niet welke nieuwe regels er vanavond al kunnen komen -ging ik ook nog even naar de Hema, de Etos en de Action.

Toen het er spookachtig leeg en verlaten uitzag in het stadscentrum - wat zichzelf zo graag als bruisend en levendig neerzet - hield ik mezelf nog voor dat het alleen maar maandagochtend was... dan zijn heel veel winkels immers nog gesloten.

Maar ook daar kwam ik dezelfde posters tegen. De Hema had opeens een zelfscankassa en de medewerkster daar bleef op 2,5 meter afstand; 

de Action-cassiere kreeg bijna geen lucht meer door een groot plastic wat aan drie kanten om haar heen gedrapeerd zat en in de Etos waren er gele strepen op de vloer geplakt... je raadt het al: op keurige afstanden van 1,5 m.

Nee, al ben ik niet bang en wil ik verschrikkelijk graag nuchter blijven.... na zo'n rondje boodschappen doen, kwam ik als een ander mens thuis.

Met wantrouwen bekeken, afgekeurd, als gevaarlijk mens op afstand gehouden.

Bijna als vanzelf passeerde ik mijn zoon aan de ontbijttafel op anderhalve meter afstand.

Maar nee..... wacht even, dat hoeft niet, want thuis zijn we Thuis.

Ik gaf hem een dikke knuffel.

Vandaag geen Corona nieuwsberichten meer voor mij.

Ik heb genoeg gezien bij de dagelijkse boodschappen.

Morgen ga ik in mijn moestuin, mijn stressvrije zone, lekker aan de slag om over een maand of wat zelf mijn verse, onbespoten groente te kunnen oogsten.

Hier mijn trouwe vervoersmiddel voor alle boodschappen, al ligt m'n bak hier vol kleding die ik wegbracht....

Als ik - in het ergste geval - besmet raak met het onzichtbare en overal op de loer liggende virus, dan zien we wel weer verder. Ik behoor niet tot de kwetsbare doelgroep, ik eet  gezond en met dit heerlijke lentezonnetje zoek ik de vitamine D in de buitenlucht op. 

Lieve mensen, laten we elkaar niet onnodig wantrouwen en daardoor vergeten vriendelijk te zijn.

Ik schreef dit stuk met wat cynisme, maar laten we alsjeblieft niet bang voor elkaar worden
 en toestaan dat anderen of wij zélf  in een isolement terecht komen.

Ziek worden kán, je kunt ook onder een auto lopen.....

Wij weten nooit wat er morgen gaat gebeuren.

Gelukkig ken ik een grote God die mij, jou en de hele wereld in Zijn hand houd.

De woorden isolement en intimidatie horen niet bij deze God thuis.

Ik leg mijn zorgen bij Hem neer en ga me ontspannen......

En ik kies ervoor te Leven, met een hoofdletter L....

Jij ook?!